سیدحسین رضازاده و زیارت اماکن مقدس
گاهی که دلم هوای زیارت می‌کرد، بار سفر می‌بستم و در یکی از شهرهای مذهبی مانند مشهد، قم، شیراز، نجف اشرف، عتبات عالیات، زیارت پیامبر گرامی اسلام(ص)، عمره و حج تمتّع (25سفر)، رحل اقامت می‌افکندم. این دیدارها و زیارت‌ها از مراکز مذهبی در روحیۀ من تأثیر بسیاری داشت و باعث می‌شد با توسّل به این بزرگواران، در اجرای طرح‌های خودم ثابت‌قدم‌تر شوم و محکم‌تر گام بردارم. در یکی از همین مسافرت‌ها بود که از امام رضا(ع) خواستم به من در یافتن همسری مؤمن و نجیب کمک کند و با لطف خدا شش‌ماه بعد، همسر و شریک زندگی‌ام را پیدا کردم.
زیارت در اسلام به‌عنوان امری شایسته و مستحب سفارش شده است. امام رضا(ع) می‌فرماید: «هر امامی را بر گردن اولیا و پیروانش عهدی است که وفای به آن و حُسن ادای آن با زیارت قبور آنان تمام و کامل می‌شود. پس هرکس آنان را از روی رغبت و میل زیارت کرده و آنچه را که ایشان به آن توجه دارند، تصدیق کند، امامان در روز قیامت شفیع او خواهند بود.»
آموزه‌های دینی ما همواره بر زیارت بقاع متبرکه و قبور اولیای الهی تأکید کرده‌اند. این مهم همچنین در سخنان علمای ما نمود فراوانی دارد و کثرت زیارت‌نامه‌هایی که خاص زیارت هر مرقد است، نیز گواه این مطلب است.
امامان بزرگوار ما از شرافت و منزلت ویژه‌ای نزد خداوند کریم برخوردارند و تکریم آنان در حکم تکریم خداوند است. زیارت قبور این بزرگان، علاوه بر این‌که ما را با مسائل صدر اسلام و سیره و تاریخ اولیای دین آشنا می‌کند، باعث وحدت و تعامل بیشتر در جامعۀ اسلامی می‌شود. زائران با زیارت این اماکن مقدس، با پیشوایان خود عهد می‌بندند که جز به راه و رسم آنان که همان راه و رسم خداست، نروند و گرد شرک و گناه نگردند. رسول خدا(ص) می‌فرماید: «هرکس زیارت کند یکی از اولاد مرا در حیات و بعد از ممات، چنان است که مرا زیارت کرده است و کسی که مرا زیارت کند، البته گناهانش آمرزیده می‌شود» (جامع الاخبار و الآثار، ج 2، ص 193).