سخنرانی در اولین جشنواره تجلیل از خیرین و واقفین عرصه سلامت استان اصفهان
متن سخنرانی مدیرعامل مجمع خیّرین سلامت استان اصفهان، جناب آقای حاج سیّد حسین رضازاده، در اوّلین جشنوارة تجلیل از خیّرین و واقفین عرصة سلامت استان اصفهان که در باغ‌موزة چهلستون اصفهان برگزار شد، بدین شرح است:
در جمع خیّرین و شیفتگان خیر، سخن‌گفتن مشکل است؛ چراکه سرسپردگان بندگی خدا را جز اظهار ارادت به ساحت بزرگوارشان نشاید؛ اما حال که به حکم ضرورت قرار است در محضرتان تذکری برای خودم داشته باشم، لازم دیدم در این روز مقدس که یادآور بزرگ خیّر عالم، معلّم بشریت، حضرت علی(ع) است، از خرمن تعلیم او خوشه چینم، که او اصل خیر است:
«إِنْ ذُكِرَ الْخَيْرُ، كُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ مُنْتَهَاهُ»
«اگر از خیر یاد شود، شما بزرگواران(ع)، اوّل آن، اصل آن، فرع آن و معدنش و نهایتش هستید» (مفاتیح الجنان، زیارت جامعة کبیره). چه مناسبتی بهتر از امروز که از خیر یاد شود که میلاد معدن خیر است.
من نه نصیحت دارم و نه تذکر؛ لذا اکتفا می‌‌کنم به تذکراتی چند از محضر مولایمان علی(ع):
حضرت علی ابن ابيطالب(ع) در خطبة 237 نهجالبلاغه نصیحتی راهگشا دارد و می‌‌فرماید: «اکنون که زنده‌‌اید، عمل نیک کنید. پرونده‌‌ها گشوده است. عمل کنید پیش از آن‌که چراغ عمل خاموش شود و فرصت پایان یابد. تا لحظة مرگ مهلت برای نیکوکاری دارید.»
خداوند در آیة 56 سورة اعراف نوید می‌‌دهد که رحمت خدا به نیکوکاران نزدیک است. خوشا به حال شما که در سایة رحمت خدا زندگی می‌‌گذرانید.
حضرت علی(ع) در خطبة 230 میفرمایند: «برشما باد تلاش، آمادگی و آماده‌‌شدن، جمع‌‌آوری توشة آخرت در دنیا. دنیا مغرورتان نسازد که گذشتگان شما را مغرور ساخت. دنیا را دوشیدند و به غفلت گرفتار آمدند و فرصت‌‌ها را از دست دادند.»
حکمت 118 نهجالبلاغه متذکر است که ازدست‌دادن فرصت، اندوه‌بار است. چه بسیار پیش می‌آید که متوجه نیاز نیازمندان می‌‌شویم و این توجه، فرصتی است که باید برای بهره‌‌برداری از آن سبقت گرفت. اگر در توان بود، نباید گذاشت دیگری انجامش دهد. باید سعی کنیم از سرعت‌پیشگان در انجام کار خیر شویم و مشمول آیة 61 سورة مؤمنون که: ﴿اُولئِکَ یُسارِعونَ فِی الخَیرات وَ هُم لَها سابِقُون﴾؛ «آنان شتاب‌‌کنندگان در خیراتند و آنان سبقت‌‌گیرندگان هستند.»
اگر ساخت بیمارستان و تجهیز آن، خدمات‌‌رسانی به دردمندان و بیماران، وظیفة دولت است، چرا فرصت از دست ما برود؟ مگر شیعة حضرت علی(ع) مورد خطاب مولا نیست که فرمود: «خدا را، خدا را، در (حال) تنگدستان، که چاره‌‌ای ندارند» و سفارش به رسیدگی آنان را در نامة 53 مؤکّداً متذکر شده است؟ مگر در حکمت 211 نفرمود: «بخشندگی، حفظ آبرو می‌‌کند»؟ چگونه میتوان خود را حفظ کرد؛ درحالی‌که به نیازِ نیازمند، پاسخ نداد و ادعای پیروی از سیرة ائمة معصومین(ع) را نمود؟
ایثارگر، با ایثار، داروی خود را می‌‌طلبد. حکمت 7 نهجالبلاغه متذکر است که صدقه، دارویی ثمربخش است. پس با تلاش در ایجاد سلامتی برای بندگان خدا، سلامتیِ خود را یافته‌‌ایم و آبروی خود را حفظ کرده‌‌ایم.
آبروی شیعه، به جامعة تشیّع است. کدام شیعه آبرو دارد که در جوار او یک محب اهل‌‌البیت(ع) به‌خاطر عدم تلاش ما، شبی را در درد بگذراند و دیگر محبان در تلاش برای رفع نیاز او، چاره‌‌ای نبینند؟
چگونه میتوان از بخشش به مولای بخشنده، دریغ ورزید؛ درحالی‌که نعمت‌‌های خدای مهربان، همۀ وجودمان را دربرگرفته است؟ بندة بزرگ خدا، مولود کعبه، مولی‌الموحدین، در حکمت 304 فرمودند: «نیازمندی که به تو روی آورد، فرستادۀ خداست. کسی که از یاری‌‌اش دریغ ورزد، از خدا دریغ داشته و آن‌که بخشش کند، به خدا بخشیده است.»
شیعه‌‌ای که ذکرش «یا علی» است و نیازمند پزشک و دارو و درمان، فرستادۀ خداست. چگونه میتوان در برابر فرستادۀ خدا، بی‌‌تفاوت بود و در درگاهش آبرو داشت؟
مگر آنچه خدا داده، برای چه داده است؟ مگر امیرالمؤمنین(ع) در حکمت 425 نصیحت‌‌گونه نفرمودند: «خدا را بندگانی است که برای سودرساندن به دیگران، نعمت‌‌هایی خاص به آنان بخشیده است»؟
مگر بیم نداد که تا دست بخشنده دارند، نعمت در دستانشان باقی است؟ یعنی با بخشندگی نعمت از کَفِشان نمی‌‌رود و هرگاه دریغ ورزند، نعمت از دستشان خارج می‌‌شود و به دیگران می‌‌رسد.
چرا از خود سلب نعمت کنیم؟ کدام عاقل می‌‌پذیرد که هم دنیایش را به خطر اندازد و هم از آخرت بی‌بهره مانَد؟
تا رسیدن به حد مطلوب و ایده‌آل در حوزة سلامت می‌‌بایست گام‌‌های بلندی برداشت و این مهم جز با همّت و تلاش خیّرین متدیّن به‌دست نخواهد آمد.
شاید در بعضی از بخش‌‌های کار خیر، سرعت عمل به اندازۀ بخش سلامت مهم جلوه نکند. نمی‌توان دردمند را معطل و سرگردان درمان گذاشت.
اینها پاسخ آن‌که دستخوش بیماری است و نگرانی فرزندان و نزدیکانش را می‌‌بیند، نیست.
حضرت علی(ع) در حکمت 101 متذکر است که «برآوردن نیاز مردم، پایدار نیست مگر به سه چیز که آخرین آن، شتاب در برآوردن حاجت است.»
حوزة سلامت هم همّت بلند می‌‌طلبد و هم سرعت زیاد.
آیا می‌‌توانیم مطمئن باشیم که در لحظۀ حضور مولا در شب اوّل قبر که نامۀ اعمال بسته می‌‌شود، از ما نپرسند که چرا نسبت به درد دوستان من بی‌‌توجه بودید؟ چه پاسخی آماده کرده‌‌ایم؟
مگر سیّد و سرور امیران، که امیر مؤمنان است، در حکمت 388 نفرمودند: «فقر بلاست و سختتر از تنگدستی، بیماری است»؟
اکنون صحبت ازبیماری با تنگدستی است. با این حق، چگونه برخورد می‌‌شود؟
حوزة سلامت دو نوع سعی متفاوت و هم‌سو را می‌‌طلبد: از یک‌طرف جبران کمبودها اعم از ساخت درمانگاه، بیمارستان، تجهیز آن‌ها و تأمین کادر متخصص و ازطرف‌دیگر سهولت دستیابی به امکانات، برای تنگدستان. بدون در نظر گرفتن هر کدام از این دو مهم، کار، انجام نشده و به هدف دست نیافته‌‌ایم.
اینها که بیان شد، نه از آن باب است که کاری انجام نگرفته، بحمدالله با تأسّی به ائمة معصومین(ع) کارهای بزرگی صورت پذیرفته که کم‌وبیش حضار ارجمند در جریان آنان قرار دارند. صرف هزار میلیارد تومان فقط در حوزة سلامت از طرف خیّرین این شهر تاریخی‌مذهبی، خود، گواه این مدعاست. این عرضم به‌خاطر اعلام دردی است که آنچه باید بشود تا آنچه شده، فاصلۀ زیادی دارد.
امام سجاد(ع) در بخش دوازدهم از رسالة حقوق میفرمایند: «حق صدقه آن است که بدانی پس‌انداز توست نزد پروردگارت؛ امانتی است که حاجت به گواه ندارد.» در آیات 110 و 272 سورة بقره و 20 سورة مزمّل، خداوند متعال می‌‌فرماید : «آنچه انفاق می‌‌کنید، نزد خدا خواهید یافت. آنچه برای خود پیش می‌‌فرستید، نزد خدا خواهید یافت.» پس چه ترسی از انفاق که هم پایداری دارایی است و هم سرمایه‌‌گذاری مطمئن. کدام تاجر است که به‌دنبال مورد سودآور و بدون خطر برای سرمایه‌‌گذاری نباشد؟
آنچه از مردم نوع‌دوست اصفهان، انتظار است و این انتظار به‌خاطر تلاش مستمر آنان پدیده آمده است، آن است که با کوششی مضاعف، این شیعه‌خانة امام عصر(عج) را از حیث برآوردن نیازِ نیازمندان، مستغنی سازند.
بندة خدا فقط برای خدا کار می‌‌کند. بندة خدا از نعمت‌‌هایی که خداوند به‌عنوان وسیلة امتحان در اختیارش نهاده، برای پیروزی در این آزمون، نهایت استفاده را می‌‌کند. آن را از دست نمی‌‌دهد؛ به خدا می‌‌سپارد تا در موقع نیاز با سود سرشار دریافتش نماید.
کار خیر در همه‌جای دنیا هست؛ اما کار خیر در اینجا، بوی ولایت دارد. کار خیر همه‌جا هست؛ اما کارخیر در اینجا، هم‌قدمی با مولایی است که حکومت و ولایت، رسالت و خلیفۀ خدا بودن، او را نه تنها از دستگیری نیازمندان غافل نساخت، بلکه خود شخصاً به این مهم مبادرت می‌‌کرد.
کار خیر همه‌جا هست؛ اما خیری که به‌خاطر بندگی و اطاعتِ الله باری تعالی به‌دنبال یافتن مستمند و دردمند است، همه‌جا نیست.
اینجا اصفهان است که هر کوی و برزن آن یادآور محبت به خاندان نبوت و ولایت(ع) است. اینجا اصفهان است، شهر سلمان محمدی که مشمول دعای رسول ختمی‌مرتبت(ص) گردید. اینجا اصفهان است که حداقل در سی‌سال گذشته نشان داده است در بسیاری از کارهای خیر پیش‌‌قدم بوده است. با نگاهی به گذشتۀ این شهر، صحت این ادعا قوت می‌‌یابد. ایستادگی در برابر طاغوت و حفظ ارزش‌‌های کسب‌شده در جمهوری اسلامی ایران، از نمونه‌‌های این تلاش است.
بیایید شریکِ سجدۀ شکر دردمندی شویم که به‌پاس تلاش شما، سلامتی خود را بازیافته است.
هر شیعه، سرباز ولی عصر، امام زمان(عج) است. همّت برای سلامتی این سرباز، یعنی او را آمادة خدمت به مولایمان نمودن.
نگذاریم بیماری باعث شود در این جهانِ نیازمند به ذکر خدا، یک ذاکر، از ذکر بازمانَد.
بیایید جبهة امام زمان(عج) را مملو از سربازان سالم و توانمند کنیم.
لازم است جهت‌گیری کارهایی که در بخش سلامت صورت می‌‌پذیرد، ایجاد تقوا باشد تا هدف گم نگردد که امیر المؤمنین(ع) در حکمت 388 نهجالبلاغه فرمودند: «أَلَا وَ إِنَّ مِنَ البَلَاءِ الفَاقَه»؛ «آگاه باشید که فقر، نوعی بلاست»، «وَ اَشَدُ مِنَ الفَاقَه مَرَضُ البَدَنِ»؛ «و سختتر از تنگدستی، بیماری تن است»، «وَ اَشَدُّ مِن مَرَضِ اَلبَدَنِ مَرَضُ القَلبِ»؛ «و سختتر ازبیماری تن، بیماری دل است»، «اَلَا وَ إِنَّ مِن صِحَّهِ البَدَنِ تَقوَی القَلبِ»؛ «آگاه باشید که عامل تندرستی بدن، تقوای قلب است.»
در پایان لازم می‌‌دانم از همة عزیزان و سروران که در طول چندماه گذشته در رابطه با برگزاری این مجلس باشکوه، زحمات زیادی را متحمل شدند، تقدیر و تشکر نمایم.
از تشریف‌فرمایی مقام محترم وزارت، جناب آقای دکتر باقری لنکرانی و همچنین عنایت ویژة جناب آقای استاندار در رابطه با برگزاری این مراسم و ریاست دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، جناب آقای دکتر شیرانی و همة همکاران محترمشان که بحق با تلاش خستگی‌‌ناپذیر همراه با مجمع خیریه‌‌های درمانی استان، برای برگزاری هرچه باشکوه‌‌تر این محفل معنوی تلاش کردند، تشکر و قدردانی می‌‌نمایم.
والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته
سیدحسین رضازاده