تأسیس حسینیه و دارالسیادة حضرت زهرای مرضیه (س)

آرزوی ساخت و ایجاد این حسینیه به سال‌‌ها قبل و دوران کودکی‌ام بر می‌‌گردد. مادرم ارادتی خاص به خاندان اهل‌بیت(ع) داشت و در دوران کودکی ما را در دهة محرّم و ایام فاطمیه سیاه می‌‌پوشاند و می‌‌گفت: «مادرجان، باید برای عزای حسین و مادرش سیاه بپوشید.» ایشان بسیار در خصوص این قضیه مقید بودند. در دوران صباوت در جای‌جای اصفهان همراه پدر و مادرم در مراسم و روضه‌‌هایی که برای عزاداری سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و مادر گرامیشان حضرت فاطمه زهرا(س) برگزار می‌‌شد، حضور می‌‌یافتم. در رژیم گذشته جوّ حاکم بر جامعه به‌گونه‌ای بود که جوانِ اهل نماز و روزه و مذهبی و دارای رویکردهای دینی، بسیار مورد توجه اقوام و نزدیکان قرار می‌‌گرفت. از همان زمان با خدا نجوا می‌‌کردم که ای خدای مهربان، به من توفیق بده که روزی بتوانم برای حسین(ع) و مادرش(س) مراسم عزاداری برپا کنم. 

توصیف این شوق از زبان خواهرم چنین است:

«اخوی ما از زمان کودکی و همان پنج‌شش سالگی، شوق و ذوق مراسم روضه و دعا داشتند و صبح و ظهر و شب در مساجد و در ایام شهادت ائمة اطهار(ع) در هیئات مذهبی و دسته های عزاداری حضور می‌‌یافتند و به عزاداری می‌‌پرداختند.» 

از همان دوران کودکی، شب‌‌های جمعه را با دعای کمیل آقای حاج شیخ مهدی مظاهری، صبح‌های جمعه را با دعای ندبة مرحوم فخر کلباسی و عصرهای جمعه را با شرکت در دعاهای آقای فهامی می‌‌گذراندم و این ناشی از تربیت و هدایت صحیح پدر و مادرم بود که مرا به این مسیر رهنمون می‌‌ساختند.

هنگام بازسازی منزل شخصی، با توجه به آرزوی دوران کودکی خود و برگزاری مراسم عزاداری ائمة اطهار(ع)، تصمیم گرفتم یک طبقه از خانة شخصی خود را وقف ایجاد حسینیه کنم. بحمدالله این توفیق حاصل شد و یک طبقه از خانه‌ام به ساخت حسینیه اختصاص یافت.

توصیف حسینیه در بیان یکی از دوستان چنین است:

«فضای حسینیه با ملحقات آن حدود 300 متر مربع است و با طراحی و معماری خاص و تلفیقی از هنرهای معماری اسلامی و مُدرن احداث گردیده است و ان‌شاءالله در آینده هم ماندگار خواهد بود.

در بدو ورود به حسینیه، زیبایی کم‌‌نظیری چشم را به‌سوی خود معطوف می‌‌کند. ظاهر آراسته و زیبای حسینیه، انسان را به یاد این حدیث شریف می‌اندازد که خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد. نگاهی کلی به معماری حسینیه، عشق و ارادت خاص بانی آن را به ائمة اطهار(ع) آشکار می‌سازد. 

معماری در جهان اسلام، یکی از بزرگ‌‌ترین جلوه‌‌های ظهور حقیقت هنر قدسی در کالبد مادی به‌شمار می‌رود. از منظر تاریخی، معماری نخستین هنری است که خود را با مفاهیم اسلامی سازگار ساخته است. این خصیصه کاملاً در طراحی حسینیة یادشده به‌چشم می‌‌خورد. گره‌‌سازی با گچ و کاشی و خشت و آجر بخشی از جلوه‌های هنری در تزئین حسینیه است.

حسینیه با سخنان اهل‌بیت(ع) و آیه‌‌های قرآن زینت یافته است. حدیث شریف کسا در کتیبة حسینیه  و نام مبارک چهارده معصوم(ع) در دو گنبدی که در سقف حسینیه طراحی شده، درج گردیده است. در دیوارهای بیرونی این دو گنبد نیز ظرائفی از هنر و معماری دربارة ولایت ائمة معصومین(ع) و وجود مبارک حضرت مهدی(عج) به‌کار رفته که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌‌کند. تابلوی بسیار نفیسی که در فضائل امیرالمؤمنین(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) است، در قسمت شمالی حسینیه نصب شده است. 

طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی و بالأخره تزیینات گوناگون که هر یک در عین سادگی معرّف شکوه و عظمت اهل‌بیت(ع) است، از دیگر ویژگی‌های این حسینیه است. فضای حسینه با طراحی کم‌‌نظیر و با استفاده از هنر ایرانی اسلامی موجب اعتلا بخشیدن به روح و روان انسان و افزایش رغبت می‌شود.

در طی مدت آشنایی با ایشان، چیزی که در وجود آقای سیّد‌ حسین رضازاده حس نمودم، نو‌‌آوری و به‌روز کار کردن بود. ایشان با عنایت به سابقة روضه‌‌خوانی در ایام فاطمیه در بازسازی منزل خود یک طبقه را به‌عنوان دارالسیادة حضرت زهرای مرضیه(س) اختصاص دادند. ما وقتی برای شرکت در این مراسم معنوی حضور یافتیم، واقعاً برایمان تعجب‌برانگیز بود که ایشان بخشی از منزل شخصی خود را به سبک یک حسینیة تمام‌عیار درآورند که زیبایی‌‌های منحصر به‌فردی دارد و با استفاده از هنرهای معماری، نجاری، گچ‌‌بری و آیینه‌‌کاری، جلوه‌ای خاص به این دارالسیاده داده است. پیش خودم فکر کردم ایشان به‌‌خاطر علاقه‌‌ای که به اهل‌‌بیت(ع) داشته‌‌اند این حسینیه را به این سبک درآورده‌‌اند که از این جهت هم نشر فرهنگ و معارف اسلامی و اهل‌‌بیت(ع) صورت بگیرد و هم از سوی دیگر، به هر مناسبت یا بهانه‌ای، فامیل، دوستان، همکاران خیّر خود را دور هم جمع کند و به مصداقِ 

(1)کسی کو شود زیر نخل بلند               (2)همان سایه زو باز دارد گزند

 (فردوسی، شاهنامه، آغاز کتاب)

همه را زیر سایة اهل‌بیت(ع) قرار دهد.»