سیرۀ ولایی و معنوی
در طول تاریخ شیعه، سیرۀ عالمان دین همواره توجه به مضامین روح‌‌بخشِ
«صائناً لنفسِهِ، حافِظاً لِدينِهِ، مُخالِفاً على هَواهُ و مُطِيعاً لأمرِ مَولاهُ»
(احتجاج، ج 2، ص 510، ح 337))
بوده و معنویت و تقوا در کنار جهد و تلاش برای تحقق اهداف علمی و فرهنگی، سرلوحۀ برنامه‌های آنان قرار داشته است.
آقایان و حجج اسلام: حاج سیدعلى رضازاده، جواد دیانى دردشتى، حاج سیدحسين رضازاده، عليرضا مرتضوی منش، حاج سیدفضل اللَّه رضازاده، شفتى، حاج سیدحسن فقيه امامى، جعفر قسامى
پدرم، حاج سیّد فضل‌‌الله رضازاده، که پیرو مکتب حقۀ امام جعفر صادق(ع) و در مسیر اهداف متعالی مذهب بود، سیرۀ علمای سلف را پیشۀ خود کرده و با درک درست و دقیق از فضای زمانه و نیاز نسل جوان به درک و فهم و آشنایی با معارف قرآنی و اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع)، در مسیر هدایت و ارشاد مردم، استوار و راست‌قامت بود و با صبر و استقامتی مثال‌زدنی و تحمل سختی‌‌های فراوان برای رسیدن به حق، با رویی خوش به تربیت نسل جوان می‌‌پرداخت. ایشان توصیه‌‌های حضرت مولی‌‌الموحدین علی بن ابی‌طالب(ع) را به فرزندش امام حسن(ع) که در نامۀ سی‌و‌یکم نهج‌‌البلاغه بازتاب دارد، آویزۀ گوش و جان و فکرت خود داشت:
«و خود را بردبارانه بر ناملایمات عادت ده، نیکوصفتی است شکیبایی در راه حق، و برای حق هر کجا که باشد، سختی‌‌ها را تحمل کن.»