آیت الله جعفر سبحانی از مراجع عظام تقلید با اشاره به سالروز شهادت امام اول شیعیان گفت: ای کاش امروز به مناسبت ورود در چهاردهمین قرن پس از شهادت حضرت علی(ع) مراسمی از سوی حوزویان گرفته می شد.
وی عصر دوشنبه در سلسله مباحث تفسیر قرآن در مدرسه حجتیه قم افزود: آن حضرت نیازی به تجلیل ما ندارد و تاریخ ایشان را تجلیل کرده است؛ توصیفاتی که از سوی پیامبراکرم(ص) در خصوص حضرت علی (ع) شده است حجت را بر همه تمام کرده است؛ در واقع ما هستیم که با ذکر نام و کمالات ایشان ارتقا پیدا می کنیم.
وی ادامه داد: ابن عباس نقل می کند که هرجا که قرآن از یا ایها الذین آمنوا سخن به میان آمده، اولین فردی که مخاطب آن است، حضرت امیر است؛ متاسفانه مردم قدر آن حضرت را نشناختند؛ مقامات حضرت علی(ع) مسیحیان را به شگفت آورده است و حتی برای ایشان دیوان شعر می گفتند ولی متاسفانه مسلمانان آنچنان که باید قدر او را ندانستند.
آیت‌الله سبحانی با اشاره به جایگاه بی مانند امام علی(ع) تصریح کرد: بزرگان بسیاری در خصوص آن حضرت ارایه وصف کرده اند که توجه به آنها می تواند کلیدهای بسیاری را در اختیار محققان قراردهد؛ از جمله خلیل ابن احمد از شاگردان امام صادق(ع) اولین کسی است که کتاب لغت را در زبان عربی نوشته است؛ وی در خصوص امام علی(ع) بیان می کند که دوستان ایشان از ترس، فضایل او را نگفتند و دشمنان او نیز از روی عداوت، از نشر فضایل او می ترسیدند.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به آیه ۷۴ سوره توبه گفت: جاهدوا به معنی قتال با شمشیر نیست بلکه باید شر کافران و منافقان را از سرسلمانان کم کرد که گاهی نیز ممکن است این کار با ششمیر انجام شود؛ در زمینه جهاد با منافق گاهی شرط مبارزه آن است که به چهره آنها بخندیم و برخی اوقات نیز به او تندی کنیم.
این مرجع تقلید اظهارکرد: زمینه برخورد با منافق و کافر متفاوت است؛ پیامبر با منافقان جنگ شمشیری نکرد، ولی برخوردهای تندی با آنها داشتند چون آنها جسارت ها و توطئه های عملی می کردند.
آیت‌الله سبحانی با ذکر این مطلب که رحمةللعالمین دارای مراتبی است، گفت: یک جراح برای مقابله با یک بیماری گاهی زخم را باند و پانسمان می کند و گاهی نیز روی آن مرهم می گذارد و گاهی نیز آن زخم را می سوزاند یا جراحی می کند؛ مانعی نیست که پیامبر رحمةللعالمین باشد.
وی افزود: پیامبر اکرم(ص) برای حل و مشکل از شیوه های دیگری چون شدت عمل استفاده می کردند؛ گاهی اوقات پدرها که مظهر محبت هستند برای تربیت فرزندان خود، آنها را تنبیه می کنند.