همایش بزرگداشت آیت‌الله‌العظمی سیّد ابوالحسن مدیسهای اصفهانی
همايش بزرگداشت عالم گرانقدر حضرت آيت‌الله‌العظمی سيّد ابوالحسن مديسه‌‌اي اصفهاني در تاريخ 18 و 19 آذرماه سال 1388 در مؤسسة تحقیقات و نشر معارف اهل‌‌البیت(ع) اصفهان برگزار گرديد.
در اين همايش دو روزه که با پيام رهبر معظّم انقلاب حضرت آيت‌الله‌العظمي خامنه‌‌اي (مد ظلّه العالي) آغاز شد، چهره‌‌هاي برجستة حوزه و دانشگاه حضور يافته يا با ارسال پيام‌‌هايي به اين همايش از مقام شامخ اين فخر تشيع تجليل نمودند.
از برنامههاي همايش ميتوان به سخنراني علماي برجستة حوزه و دانشگاه ازجمله: آيت‌الله مقتدايي، آيت‌الله استادي، آيت‌الله مظاهري، آيت‌الله مددي، آيت‌الله جوادي آملي، آيت‌الله جعفر سبحاني، دکتر علي لاريجاني، استاد جعفر المهاجر، دکتر ذاکر اصفهاني و حجت‌الاسلام‌والمسلیمن دکتر آقاتهراني اشاره کرد.
موضوعات ارائه‌شده در اين همايش حول محور نقش حوزه‌هاي علميه و علما و مراجع ديني در اشاعة فرهنگ تشيع، خصوصيات بارز اخلاقي و عرفاني آيت‌الله مديسه‌‌اي اصفهاني و تأليفات ايشان بود.
ازجمله برنامههاي جنبي اين همايش ميتوان به رونمايي از هشت نسخه کتاب مرتبط با شخصيت والاي اين عالم گرانقدر و برنامههاي ادبي و هنري شامل همايش شعر فخر تشيع، اجراي نمايش و برگزاري مراسم شب خاطره و همچنين نشست‌‌هاي تخصصي در حوزة مباحث فقه و اصول اشاره کرد.
متن پیام رهبر معظّم انقلاب اسلامی به همایش بزرگداشت آیت‌الله سیّد ابوالحسن مدیسهای اصفهانی که توسط آیت‌الله سیّد یوسف طباطبایی‌‌نژاد نمایندة ولیّ فقیه و امام‌جمعة اصفهان صبح دوشنبه 18 آذر 1388 در این همایش قرائت شد چنین است:
«خیلی متشکریم از این‌که به فکر احیای نام و آثار مرحوم آیت‌الله‌العظمی سیّد ابوالحسن اصفهانی از بزرگان مراجع دوران اخیر افتادید؛ یکی از خصوصیات مهم ایشان این است که در یکی از دوران‌‌های بسیار حساس تاریخ این منطقه، زعامت معنوی و دینی شیعه را بر عهده داشتند.
مرحوم آیت‌الله اصفهانی از سال 1339قمری که مرحوم شریعت اصفهانی از دنیا می‌‌روند مرجعیت ایشان آغاز می‌‌شود، البته این مرجعیت در آن دوره، مرجعیت مستقل و فراگیر نبوده و بزرگان دیگری مثل مرحوم آقای نائینی و مرحوم آقای حائری بودند، لکن از سال 1355قمری که در آن سال مرحوم آقای نائینی و مرحوم آقای حائری فوت می‌‌کنند، مرجعیت مرحوم آقا سیّد ابوالحسن مرجعیت مطلق در تمام قلمرو تشیّع از کشورهای عربی تا هندوستان و بقیة مناطق شیعه‌نشین می‌‌شود.
این مرجعیت مطلق تا سال 6513قمری که سال وفات ایشان است یعنی 10 سال ادامه داشته است. شما ببینید از سال 1339قمری که مرجعیت ایشان آغاز می‌‌شود (حدود 1300شمسی) تا سال 1365قمری (1325شمسی) یعنی حدود 25سال، در تمام این دوران در این منطقه چه اتفاقاتی [افتاده] است.اتفاقات این منطقه در این دوران خیلی مهم است. در ایران مصادف است با روی کار آمدن رضاخان، در ترکیه روی کارآمدن آتاتورک، در عربستان روی کار آمدن خاندان ملک‌سعود، در خود عراق نقشة جدید انگلیسی‌‌ها و آن ظلم‌‌های بزرگ در حق مردم عراق و حکومت ملک‌فیصل.در یک چنین دورانی، مرحوم آقا سیّد ابوالحسن زعامت شیعه را بر عهده داشتند که خیلی دوران دشواری است.ممکن است کسی امروز به بعضی از مواضع مرحوم سیّد اعتراض کند که چرا فلان‌جا فلان موضع را نگرفتند یا فلان حرکت را نکردند، لکن اگر چنانچه با چشم انصاف نگاه کنیم می‌‌بینیم این بزرگوار خیلی پخته و متین و براساس تکلیف عمل کردند.
در برهة اوّل، مرحوم آقا سیّد ابوالحسن جزو کسانی بودند که به همین حکومت عراق و انتخابات صوری انگلیسی‌‌ها اعتراض کردند. مرحوم خالصی از یک طرف مخالفت کرد، مرحوم آقای نائینی و آقا سیّد ابوالحسن هم مخالفت کردند.این دو بزرگوار را هم از نجف به ایران تبعید کردند (در بعضی از شرح‌حال‌‌های آقا سیّد ابوالحسن خصوصیات و جزئیات این موضوع را ذکر نمی‌‌کنند؛ اما خوب است ذکر بشود).
در ایران، علما و بزرگان از این دو عالم بزرگ تجلیل کردند و شهر به شهر از آن‌ها استقبال کردند و با احترام وارد قم کردند.این‌‌ها از چشم انگلیسی‌‌ها پوشیده نماند و فهمیدند که موقعیت این دو بزرگوار چقدر موقعیت بالا و برجسته‌ای است و درنتیجه در کمتر از یک‌سال با تمهیدات مقدماتی مجدّداً عذرخواهی کردند و این دو بزرگوار را با احترام به نجف برگرداندند.
برهة اوّل، حرکت مرحوم آقا سیّد ابوالحسن یک چنین حرکتی بود؛ ولی بعد در قضایای بعدی، ایشان همّتش بر این است که اوّلاً حوزة نجف را حفظ و تقویت کند و توسعه بدهد و بعد تفکرات شیعه و تشیّع را در اقطار دنیای اسلام ترویج کند.
ممشای مرحوم آقا سیّد ابوالحسن در امر زعامت حوزه، چه در بخش علمی و تدریس و چه در بخش ادارة اجتماعی حوزه، انصافاً جزو روسای کم‌‌نظیر محسوب می‌‌شوند.
از نظر علمی، تبرّز ایشان در تسلّط بر فقه است.کتاب «وسیلة» ایشان هم انصافاً کتاب جامع و جالبی است؛ دوره فقه هست و از این جهت بر عروه ترجیح دارد و از جهت جمع‌وجور کردن مسائل و مندرج‌کردن مسائل متشابه با یکدیگر، کتاب کم‌‌نظیر و بسیار با اهمیتی است.
از نظر زندگی و برخورد و مماتشان با افراد، مثل یک طلبة معمولی بودند؛ یعنی زندگی کاملاً ساده که خودِ این یک هیبت عظیمی را در چشم مخاطبین ایشان و زائرین ایشان به‌‌‌وجود می‌‌آورد.»
از ديگر نکات درخور ذکر، تهیة ويژه‌‌نامه‌‌هايی در رساي اين عالم جليل‌‌القدر بود که با همکاري ستاد اجرايي همايش و دفاتر اصفهان و قم برای اشاعة فرهنگ و نگرش عالمان برجستة تشيع و آشنایی هرچه بيشتر مخاطبين با شخصيت مرحوم سيّد آماده و توزیع گردید. در این ویژه‌‌نامه‌ها مطالبی همچون «سيّد در کلام امام خمينی(ره)» و بيانات رهبر معظّم انقلاب حضرت آیت‌الله خامنه‌‌ای و همچنین آیات عظام و مراجع تقليد، مکارم شيرازی، صافی گلپایگانی، مظاهری، علوی گرگانی، سبحانی، طباطبایی، جوادی آملی، ناصری، فقيه‌ایمانی، شهرستانی، سيّد احمد خاتمی و سيّد حسن امامی دربارة شخصيت آیت‌الله‌العظمی مدیسهای اصفهانی درج شده بود.
همچنين مقاله‌‌هایی با عنوان «مرجعيت عظمی»، به‌نگارش علامه محمدرضا حکيمی، «بوی خوش یار»، نوشتة موسی فقيهی حقانی، «مکاتبات دو مرجع»، به‌قلم سيّد محمود مرعشی نجفی و «کراماتی از سيّد» از دیگر مطالب این ویژه‌‌نامه بود. بخش پایانی ویژه‌‌نامه نیز به عناوینی چون «نظر به ویژگی‌‌های سيّد در یک نگاه»، «معرفی ویژه‌نامة مدیسه»، «شعر» و منشورات و اخبار کنگره اختصاص یافته بود.
این ویژه‌‌نامه در شمارگان دوهزار نسخه به چاپ رسيد و در کنگرة آیت‌الله‌العظمی مدیسهای اصفهانی(ره) در اصفهان و لنجان توزیع شد.